mezbele

ömrün mahzeninde ez(v)a kavrulmuþluðum
kaç bin yýldan kalma omuzlarýmdaki bu yük
göð(s)üm yorgun, zaman aþýrganý omuzlarým
kekre bir tat, üþüten bir lodos içimin akþamlarý

giyinsem, esvabým firkat
konuþsam, lisaným eðreti
derdim anlaþýlmaz benim
eski çaðdan kalma bu lirik hal
yeniyi teðet geçer mi mecal

özgül bir aðýrlýðý var avuç çizgilerimin
lakin…
ruhumun duvarlarýnda dilsiz sancýlar

mitolojileri dizginleyen yasaklý bir sýnýr
d(b)að suskunluðu, illiminate sýrrý
kim bilir…
bana böyle bakma, bütün büyük trajediler
kalabalýk suskunluklarda saklý

neþterde yara izi, acýsý içimde yüzün
falak’ýn çürümüþ yakasýnda parmak izin
sirk alaný, miras listesi kalbimin
arkeolojik kazýlardan kalma
bu, benim ellerim

bir ömrü yaðmalamak ganimetmiþ dediler
haydi yaðmala o halde beni
çözülsün da vinci þifresi
bitsin bu nimetten mezbele hallerim

sonra…
cidar bir sessizlikle atýlsýn ömre zar
ister ise düþeþ gelsin, neyler ki bana Hazar
Murad’ýný almamýþ, Nil’e sevdalý yazar
ruhum Barnanez’den eski,
bu eller mezar mý kazar

ey ömrüme silikat, çevir kürek boynunu
bir avuç topraðýma birazda çimento kat
sýzlamasýn yüreðin, üstümü çabuk kapat
geç kalmazsýn böylece seni bekliyor hayat.
Sosyal Medyada Paylaşın: