SON NEFES

Sessiz bir çýðlýk gibi kopar bir anda.
Masa baþýnda öksüz kalýr kalemim ve þiirlerim.
Duvarda asýlýdýr eski bir resim.
Baþýmda hala düzgün taralý püsküllü fesim.

Korkar artýk benden karanlýk oda.
Tekbir þýk yanar belki masa baþýnda.
Belki daha sönmemiþ olur sigaram kül tablasýnda.
Silinmez belki anýlarým ruhum kalkýnca þaha.

Kimse olmaz etrafýmda o an.
Buz kesilir vücudum donar damarlarýmda kan.
Belki hala elimdedir kalemim son þiirim yazarken.
Can veririm belki son mýsrada ‘ALLAH’ yazarken.

Kalýr geride karanlýk oda.
Bu oda ki ne ses var nede seda.
Duyulmaz oldu odada ayak sesleri.
Artýk þarkýlar deli þiirler serseri.

Odamýn ortasýnda beyaz bir gömlek.
Korkudan dirilmiþ o da istiyor ölmek.
Masamýn üstünde yanan mum ýþýðý.
Korkudan titriyor alevi, alev sapsarý.

Belki üç gün sonra bulurlar cesedimi.
Görürler o zaman fosfordan da parlak incecik ellerimi.
Yýkarlar sararken kefene son defa bedenimi.
Duymazlar kefenin içindeki son nefesimi.


Sosyal Medyada Paylaşın: