Gökyüzünde bir yýldýz seçtim ýþýl ýþýl parlýyordu bu benim yýldýzým dedim saatlerce izledim izledikçe ruhumu okþuyordu keþke hep gece kalsa yýldýzým ile baþ baþa kalsam günlerdir izledim aylar geçti yýllar geçti hep uzaktan izledim gözümle görecek kadar yakýn dokunamayacak kadar uzak içimi okþayacak kadar derin içimden çýkmayacak kadar tutsak milyonlarýn içinden kaçmýyordu gözümden oysaki biliyordum baðlanmayacaksýn gönül baðý kurmayacaksýn canýný yakacak yýldýz güneþ olmasada nafile gözünle bakarken ruhunu okþuyor kalbin atýyor ýrmak gibi akýyor güneþ açýnca gidiyor ay ile birlikte geliyor gözler o yýldýzý arýyor oysaki güneþ doðunca güneþi sevmeyide bileceksin hiç bir yýldýz sabit kalmýyor vakit gelince kayýp gidiyor geriye kalan hatýralar parlayan diðer yýldýzlar hoþcakal yýldýzým...
Seyhan Kýlýç 08.06.2019
Sosyal Medyada Paylaşın:
seyhan_siir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.