Gözlerime deðdi diye gözlerin, garipliðe aday oldum. Ve ilk kez gözlerinde vuruldum. Bir þiiri yarým býraktýracak kadar güzel oluþunu gördüm gözlerinde. Ve ben, yalnýz seni sevdim; garip bir þekilde. Sonra garip tezatlara þahit oldum, garip belâlara... Geceler þahit kýlýndý garip hallerime. Garip sözler dolandý dilime... Gariplik hýrkasýný giymek gibi bir þeydi seni sevmek ve öylece kalakalmaktý. Beþ duyguya isyandý belki de altý yönü tanýmamaktý, bir saman çöpü olmaktý. Garip bir isyanýn çýkýþ noktasýydý, baþtan aþaðý garipti, garipçeydi. Muhayyilende hep garipliklerin canlanmasýydý. Adamýn adýnýn garip olmasýydý. Garip bir bahar mevsiminde goncagüllerin solmasýydý. Her þeyin bir baþka olmasýydý. Belki ölüm kadar garipti, yeniden doðmaktý garip bir þekilde. Garip bir cesaretti... Derelerin dumanlý daðlara meydan okumasý, sükûtun heybete tenezzülü kadar garipti seni sevmek. Çöllerin suya açlýðýydý, sonbaharda gazellerin yele teslimiyetiydi. Garip bir teslim oluþtu. Ýçinden yalnýz, gariplerin geçtiði esaretten kurtuluþ kapýsýydý. Ve garip bir inattý; yok olup gitmeye, güçlü olan her þeye karþý. Ýnanmanýn üstünlüðüydü. Yalanlarýn doðruya hasretiydi belki de. Ve -muhakkak- gerçeðin ta kendisiydi. Garip bir hakikatti. Seni sevmek, iþte öyle garip bir þeydi ve tepeden týrnaða garipçeydi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bünayamin Çoban Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.