YARIM KALAN OYUNLAR

Belki bir aðaç dibinde,belki parkta,belki de kapý önünde...
Oyun oynamaktý tek suçum,belki de çocuk olmak...
Çok seneler var derdi annem, koskoca seneler önümde,
Daha körpeydim,belki hayalim büyüyünce doktor olmak...

Ben Leyla’yým,ben Ecrin ve ben ýrmak,
Tek suçum kendimi koruyamamak, belki de susmak...
Üþüyorum ben annem,bedenim buz kesti,
Nerden geldi bu soðuk, bu rüzgâr nerden esti...

Bana güzeldi dediler,tahrik etti dediler,
Ama celladýma "Katil" diyemediler annem...
Karanlýktan korkan yavrunu kara topraða verdiler,
Ama o "hasta" damgasýyla evinde annem...

Ya benim hayallerim n’olacak, yarým kalan oyunlarýmýz?
Daha, yeni çýkan bez bebeði alacaktý babam...
Tek suçlu sizsiniz,belki de sizin yanlýþ oyunlarýnýz(!)
Sessizliðimize çýðlýk gerek,küçük bedenimize yaþam...

Ben; bütün körpe bedenlerim,bütün savunmasýz yavrular,
Kabil deðil habil olmak için bütün haykýrýþlarým...
Þimdi bak sessiz bütün bahçeler,neþesiz iþte avlular...
Ýkinci lut kavmi de helâk olsun Rabbim,sanadýr tüm yalvarýþým...

🚼🚼

Sosyal Medyada Paylaşın: