Kar yaðýyordu; lapa lapa...
Yerler buz, hava soðuk,
Sokaklarsa ýssýz ve sapa,
Erzurum sisli ve donuk...
Yaþlý bir nine yürüyor, sabahýn erken saatinde,
Ýple baðlý leðeni çekiyor, içinde özürlü bir çocuk,
Okula götürüyor torununu; yola koyulmuþ sabah namazýnda...
Yaþý seksenden fazla,
O, kararlý ve kendinden emin,
Yürür düþe kalka...
Yetimim okusun, cahil kalmasýn der...
Yükün en aðýrý omuzlarýnda...
Eþi çoktan rahmetlik,
Oðlu ve gelini gitmiþ; trafik kazasýnda,
Çocuksa sakat kalmýþ,
Acý olayýn arkasýnda...
Nene Hatun gelir, gözlerimin önüne,
Mermi taþýrken arkasýnda...
Onun kadar fedakâr bu ninem,
Eþine az rastlanýr; medeniyet halkasýnda...
Yetimim okuyacak, VATANINA hizmet edecek der...
Bense köle olacaðým yolunda...
Duygulanýrým, gözlerime yaþlar dolar,
Kendimi sorgularým, bu hikâyenin sonunda...
Yýlmaz Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.