Ben ölsem,
en çok ve en çabuk,
sen unutursun sevgilim,
öyle unutursun, öyle hýzlý,
otobanlar yetiþemez telaþýna,
yeni yollar eklenir aklýna.
Ben ölsem,
en sivri aðacý sen dikersin,
yetmez bir de meyvesinden yersin,
o kadar çok yersin ki meyvelerden,
kuþlar nasiplenir parçalarýmdan.
Ben ölsem,
sularsýn topraðý bu kuraklýkta,
gönlün el vermez topraðýn çatlamasýna,
ve o kadar sularsýn ki beni,
toprak olurum, karýþýrým topraða toprakta.
Ben ölsem,
avcunu öyle açarsýn ki baþýmda,
yaðmur diner, rüzgarý kesersin,
topraðýn tozunu kaldýrýr fýsýltýn,
aniden çok yaþa der gibisin.
Ben ölsem,
sen yaþar mýsýn ki,
derelerden iner misin,
daðlara küsmez misin umarsýz,
ardýma düþer misin vakit geçmeden?
Ben ölsem,
elbisenin kollarý eskimez olur,
ellerin terlemez,
karþýnda kimse oturmaz,
hep gölge olur güneþli günlerin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.