BİZ DE ÇOCUK OLDUK

Kara trenlerimiz vardý bizim
dumanýný savura savura giden
hem de katar katar
bahçelerimizi çevreleyen iðde çalýlarýna
bir de durup durup ateþ atmasaydýlar
o kocaman gürültülü oyuncaklarý
belki daha da çok severdik

Meraklý meraklý çevreyi seyreden
yolcular sarkardý pencerelerinden
yurdum insaný taþýnýrdý
bir uçtan bir uca
köylü kentli kadýn erkek

Ama en çok ana kuzularý
mehmetciklerimiz ilgiyle izlenirdi
vatanýn hangi bucaðýndan
hangi asker ocaðýna yollanýrlardý kim bilir


Posta yük treni hiç farketmez
nereden gelir saat kaçta nereye gider
mahallenin afacanlarýnda bir ezber bir ezber


Babam askerlikte
Ýzmir’den Malatya’ya trenle gönderilince
bir gece vakti Ereðli’den geçerken
evimizin ýþýklarýna
nasýl hasretle baktýðýný anlatýr
yaþla dolardý o yeþil gözleri
yok ki haber verecek bir araç
mektup yazsa bile kaç günde varacak

Bu anýnýn etkisiyle olsa gerek
askerler yalnýzlýk hissetmesin diye midir nedir
o mini mini halimizle el sallama yarýþýna girerdik
sonra döner
çok iyi bir iþ yapmanýn gururuyla
birbirimize gülerdik

Özlem denilen þu duygu inletirken gönül sazýný
Anýsý bile bir ayrý anýþý bile bir farklý


tly



Sosyal Medyada Paylaşın: