ÜVEYİK KUŞU

ÜVEYÝK KUÞU

Ömrümün gökyüzünde çýrpýnan,
Bir üveyik kuþudur þu yüreðim.
Ürkek narin kýrýlgan...

Süzülüp uçarken sevgiyle
Ezbere bildiði yollardan,
her defasýnda kanatlarý kýrýlan.
iþte o yüzden,
Ölesiye korkar avcýlardan.
Ýyi bilir kendi kafesini kendi örenler,
uçuramaz yüreðini engine,
aklýnýn zindanýndan...

Ama yine de yýlmadan,
kurmak için yýkýlan hayalleri
þiirlerle sil baþtan,
Ve uçmak için gönlünün gökyüzünde
hevesle,
Beklerken kapý eþiðinde baharý,
Fesleðen kokulu yaðmurlar yaðdý.
ýslandý kanatlarý...
Geçti ebem kuþaðýnýn altýndan,
Düþlerini yedi renge boyadý.
Uzattý ellerini, son bir umutla,
Yeniden tutunmak için hayata,
O sihirli üç harfin dallarýna
ama olmadý...
Vefasýz bir avcýnýn öksesinde
Yeniden kýrýldý kanatlarý .

Son üveyik kuþudur þu yüreðim
Vuruldukça nesli tükenen
kafesinde çýrpýnarak sessizce ölen...

MELAHAT ÇETÝNKAYA
Sosyal Medyada Paylaşın: