Tutunacak dalýmdýn... Uzandýkça uzaðýmda kaldýn. Gönlüme bir nefes, Yaþamama sebeptin... Gidince çaresiz kaldým. Görsen bir baþýnayým, Dört duvarýn arasýnda, Yangýnlarýn ortasýnda, Gözlerim her an kapýda, Dönersin diye seni ararým. Bazen kýzýyorum kendime. Diyorum ki; Ey bende ki ben, Ey bana benden çok hükmeden, Senin benimle derdin ne, Alacaksan al bu caný ama, Süründürmek nedir kederinle. Bazen de diyorum ki; Belki aþka alev gerektir, Aleve ise yakýt. Bu yüzden yanmak gerektir, Doluncaya kadar vakit. Kim bilir belki de; Topraðýn altý üstünden iyidir. Dünya da böyle yananlara, Mahþerde merhamet edilir. Dünya da ayrý kalanlara, Hesap günü kavuþun denir. Umut bu ya can. Ýþte öyle bir tesellidir.
Celal BAHAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
celal bahar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.