Koskoca dallarýný uzatmýþ tüm sahillere, Zehirli benginin damarlarýný sardýðý bir ulu çýnardý o... Öperken diþlerdi tüm gücüyle, Yutkunurdu acýnýn verdiði hazla. Baðrýna sarardý sýmsýký, Usulca okþarken, birden taþ kesilen o eller, En aðýr sözlerle yedi kat yere sokardý bir vuruþla, Seyrederdi sonra, takâti kesilen kurbanýný...
Kim bilir neler kurardý gecelerce, Sevgisinden arta kalan saatlerde. Sevginin verdiði, Bin bir vehmin kurcaladýðý , Sevilen o baþ, Gözlerine sisler çökerdi acýdan, kuruntudan, Bakýþlarýndan kin fýþkýrýrken Sevdiðinin bakmaya kýyamadýðý o haþin yüzünü kaplardý keder...
Ne sevgisinden emindi sevdiði kadýnýn, ne vefâsýndan, Hep, hep bir kara çamurlu çulla kaplý sanki onun bedeni. Günah kirlerinden sýyýrýp bir mabude yaratmýþ gibi maðrur, Ama, yine de saçtýðý sevgisinden daðýlýrdý hep gurur...
Sevgiyle sarýlmýþ kolllarýndan ne kolaydý itilivermek Elinin tersiyle, zehir zemberek, Huzurlu muydu o an, Asla! Sevgisini içine gömmüþ bir engerek, Atýlmak, akýtmak için zehrini son damlasýna kadar, Sevgisinde boðarcasýna yaptýðý hamleden duyardý nedamet. Gözlerinde okunan acý bir zafer Yerini býrakýrken derin acýlara, Yýðýlýp pelteleþmiþ yýðýna Damlýyor gibiydi gözlerinden piþman iki damla...
Doðrulmaya çalýþýrken yerdeki sevdiði yýðýn, Yüreðinde alýþamadýðý kadar derin bir yaranýn Sýzýsý kaplarken küçük ve küçültülmüþ yüreðini, Evlâdýnýn katlettiði bir ana yüreði gibi, Kýyamazdý o çýnarýn çektiði acýya...
Oysa, içinde bir ses, ’kaybolup git, Sislere, bulutlara, karanlýklara karýþ’ diye feryat ederken, Bin bir yamayla bereli yüreðini alýp, Bir zamanlar beyaz zambaklara benzetilen Titreyen ellerinle, Son bir gayretle uzatýrdý yine ulu çýnara...
O koca çýnar, Bu ânýn geleceðini bildiði o bakýþýnla, Elindeki ucu kanlý kýlýcýný saplardý acý bir gururla Yerde sürüdüðü o kadýnýn baþucuna... O kýlýç, yine yýkanýrdý tuzlu gözyaþlarýyla...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.