Unutmak

Anýlar denizinin hoyrat dalgalarý vururken düþ hanemize aheste bir sesle, sukut-u hayal içinde sükût giyinen bir dille, bir lisaný lügatle. Aynada sýrlanan zaman tüm esrarýyla taþýrken geçmiþin izlerini, unutmak dediðin sadece bir avuntudan ibaret deðil mi? Her iz, her iþaret ve her suret bir kutup yýldýzý kadar berrak ve taze izleriyle kazýnmýþken zihinlerimize. Kaçtýkça gölgelerimizden böylesine yakalanmak gibi bir his deðil mi?

Ne mümkün, deðil mi bir bedenin soyunabilmesi teninden, lisanýndan harfler düþerken bir bir, öyle bir teyakkuz halidir ki, öylesine bir telaþ, pürtelaþ içinde yakalanýyoruz kaçmak istediklerimize. Öylesine bir yangýn alazý, öylesine bir harman hasadý yeridir yüreðin; geriye kalan biraz kül biraz duman… Unutmak þimdi bir çölde susuzluk, bir serap, en tatlý uykularýna düþmüþ heyula, n/isyan narasýdýr böylesine susarken bir çift göze bir dost yüze. Þimdi söyle anýlardan kim hangi izi, kim kimi silebilmiþ ki?

Zaman bir kardelen gibi yüzüðünü takmýþken parmaðýna maziyi, dayanýrken kapýna anýlar ve anýlara kazýnmýþ onca iz onca sima… Unutmak, etekleri zil çalarken anýlarýn, beyhude bir bekleyiþ deðil mi? Anýlarý taþlarken, acýlarý avuturken anýlar. En çok da unutmak istediklerimiz en çok yer edinenlerdir belleklerimizde. Yüzümüzde düþ kýrýðý bir nazar…

Sosyal Medyada Paylaşın: