görmesende

gönül duvarýmýn aþka örüldüðü gün doðumlarýndan sesleniyorum
ve içimin yokluðuna kýrýldýðý gün batýmlarýna sarýlýyorum

ebedime yol bildiðim sevgili...
dünyanýn viran duvarlarýna düþmesini beklerken gölgelerini
yüzün belirsin han kapýlarýmda, þen olsun gönül baðým

göðsümün kafesine sokulunca omuz aðrýlarýn
kanadý kýrýk kuþ, yaralý serçe olsam da
seninle aþka gönüllü kanatlanýrým

yürek baðýnda bülbül misali öterken sol yaným
aþka sofra kurup, kayýp zamanýn enkazýnda boðulurum

sarhoþluðum içtiðimden deðil, senden
ah yazgýsý yetim, çocukluðumdan bilirim seni...

kelam-ý mukaddese döktüðün gül yapraðýnda kokun
arþýn yedi kapýsýndan dökülüyor cemalin

ve ben siluetine dalýp dalýp
düþlerime kulaç atan küreksiz yelkenci

ve ben sofistike hallerin yeganesi

neden böyle uzak iklim misali bakýþlarýn
yaralarýma em diye sürüp, yaralarýndan öpenim...

hüznün gemilerinde su almýþ güverte gözlerim
yüreðinin limanýna sýðýnýrken mesafelerde
kollarýmýn boþluðuna düþüyorum...
görmesende.
Sosyal Medyada Paylaşın: