İNSAN SANDIM

Þu beyhude dünyaya gelirken aðladým,
Mutluluk kaçtý, ben durmadan kovaladým,
Bir gün yakalarým ümidiyle, yaþadým,
Yaþadýkça mutlu olur, gülerim sandým.

Hep büyüðün küçüðü yuttuðunu gördüm,
Yalnýzlarýn iþi, alemde kördüðüm,
Yaþa yaþayabilirsen, olursun büklüm,
Ýnsanlarý insanca yaþayacak, sandým.

Ýrili, ufaklý, herkesin eli hortum,
Dayým yok, gerçekleri söylemeye korktum,
Ye kürküm ye devri, tüysüzdür benim postum,
Ýki ayaklýlarý görüp, insan sandým.

Beþ vakit Allah’a kulluk eder görünür,
Devlet soygununda, elden fazla sömürür,
Kim neye inanýrsa inansýn, görükür,
Namussuzu namuslu olmuþ, insan sandým.

Nefsine dokununca, bin ah iþitirsin,
Sýrtýnýn aðrýdýðýný ona, nasýl dersin,
Bir defa affetmeyiz, Hakk nasýl affetsin,
Ýnsanlarýn secdesini, Allah’a sandým.

Çýkarýna nefsi yenilmeyen nadide,
Haklý olmak yetmez son karar jüri de,
Üç günlük ömür geçer, yerde sürünsen de,
Devlete, bayraða, küfredeni insan sandým.

Ýnsaný sömüren insan kýlýðýnda, bak,
Aklýný devþirmeyene, bu cefalar hak,
Hortuma yakalanmadan yaþamaya bak,
Köþe bucak dolandým, temiz kaldým sandým.

16/01/2003



Sosyal Medyada Paylaşın: