Bahar güneþi gibi doðdun yorgun kalbime; Kýþtan çýkmýþtým yeni üþüyordum, ýsýttýn; Koskocaman aþk oldun, geldin sýðdýn kalbime; Derin yalnýzlýklara düþüyordum ki tuttun.
Gözlerine baktýkça aþkýn þavký yansýrdý; Yaþananlar benimle toprak olacak sýrdý; Senden uzakta geçen her saniye asýrdý; Öyle uzaklaþtýn ki beni elle bir tuttun.
Bir zaman yaþananlar aþkýn en þaheseri; Kalp bu aþkla yazdýrdý en þaheser eseri; Sebepsiz kaybolmanýn ne zamaný, ne yeri; Sesinin bana nefes olduðunu unuttun.
Ayrýlýk rüzgârlarý belirince enginde; Coþari’nin gözünde yaþlar akþam renginde; Gönlümden dökülenler bir þiir ahenginde Sana doðru akarken, sen deryayý kuruttun.
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.