Bizler sevmeyi ve sevilmeyi öğrenemedik

Biz bir baharý yaþamalýydýk oysa
Adýna sevgi diyorlardý
Fakat bizler sevmeyi ve sevilmeyi beceremiyorduk
Yalan vaatlerle yapmacýk süslü sahte çiçeklerle
Topraksýz Susuz bir bahar var mýydý?
Ýki kara korkuluðun bir yeþili karanlýða boðmasý gibi...
Renkli deðildi hayallerimiz
Zihnimizde Siyah kuþlar yasa bürünmüþ geziyordu
Güzel görmeyi beceremedik
Bir çehre yerine binlercesini sýðdýrdýk
Narince dokunmayý beceremedik
Kýrdýk döktük yok ettik
Siyah balonlar uçurduk gökyüzüne umutsuzluða boyadýk hayatý
Bizler insan olmayý beceremedik
Sevmedik.. Seviyorum dedik...
Bize sýcak bakan güneþi bile aldattýk
Gölgeleri seçtik çünkü bizler buz kesen yüreklerimizle hiç bir varlýða dokunamadýk
Tertemiz düþünmedik hayallerde
Gözlerini, çehresini hayal etmek yerine
Tenine kaydý gözlerimiz
Aþk dedik iþte...
Yürek olmadan kalp olmadan vefa olmadan
Sevmeden saymadan
Hiç tanýmadýðýmýz, hissetmediðimiz duygulara aþk dedik...
Gemisi olan daldý denize
Kim yürekten atladý ki denize
Kim boðuþtu dalgalarýyla
Hiç kimse...
Bizler prangalý sahtekarlardýk
Parmaðýmýzda ki yüzükle köleleþtirdiðimiz iliþkiyi
Benliðimizi de özgürce uçuyorduk göklere
Bizler kaðýt parçasýndan iliþkiler kuruyoruz
Ýnsan kýlýðýna bürünüp tüccar misali ticaret iliþkiler peþindeyiz
Çünkü bizler insan kelimesini dahi yaþatan bir toplum deðiliz
Görmeyen, duymayan, hissetmeyen duyarsýz insanlarýz
Ozan kýlýðýna bürünüp göz yaþý dökmek yerine sazý çalan Türkü yakýyor
Þair kýlýðýna bürünüp kalp mürekkebiyle yazmak yerine eline kalemi alan þiir yazýyor
Ya da çalýp çýrpýyor
Böylesine bir gökyüzü altýnda karanlýkta insan aramak ne acý

Feride Açar
Sosyal Medyada Paylaşın: