Bir dörtlüðün son mýsrasý gibiyim. Vedalaþmanýn uç noktalarýnda. Yaþanmýþlýk adýna neler varsa. Geride býrakýlacak bir kapý önündeyim. Tüm hatýralarýmý, aþklarýmý ve mutluluklarýmý? Bir heybeye doldurup astým kökleri, gökyüzünde olan aðacýn bir çatalýna. Bu gün yirmi dört eylül pazartesi sabah sekiz otuz. Bitmiþ bir hayatýn yeni bir baþlangýcý. Yeni bir dünya yeni bir hayat. ben geçmiþi acý, yýkýlmýþlýk abidesi BU ADAM kimsenin anlayamadýðý. Ne aþklar yaþadý sonu acý ve hüsranla biten. Þimdi O nun karþýsýna çýkmak için sýra bekliyor. Veremeyecek hesabý yok. O sadece sevdi, sevilmeyi bilemedi.
Bir dörtlüðün son mýsrasý gibiyim. Vedalaþmanýn uç noktalarýnda. Bir son randevuydu istediðim. Son bir buluþma. Ölü bir adamdan yazýlan son bir mektup. Ve bir DÝLEK’ti söz verilip de tutulmayan. Korkaklara yer yok dar gelir bu meyden.
Bir dörtlüðün son mýsrasý gibiyim. Bitmemek için çýrpýnan ve, Noktasý konmamýþ son kelimede, okunduktan sonra kapatýlýp bir kenara atýlan. Ölü bir Adam ve son vedalaþmasýydý bu kaðýda yazýlan.
15-06-2006-Perþembe Tuðrul Ahmet Pekel Sosyal Medyada Paylaşın:
tugrulahmetpekel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.