Öyle ya, insan hep ayný kalmaz. Geçmiþini, geleceðine Tevafuk saymaz bazen Gece ve gündüzün sürekli yer deðiþtirdiði bu dünyada Nergislerin kokusu, Papatyalara denk düþmez. Düþmediði gibi, Ýnsan da ayaklarý takýlmadan yere düþmez; bazen gönülden düþenler, bir muz kabuðuna basýp düþmekten daha kötü oluyor. Deðiþkenlik bu kadar çoklu bir program iken hangisine ait olacaðýmýz ayýkladýðýmýz son pirinç taþýnda gizlidir.
Öyle ya; hep ayný kalmaz insan! topraðýn,toprak anaya evlat olarak gittiðinde Ýnsan, yapayalnýz bir ruhun askýsýnda hisseder kendini. Suyun suyu yýkayamadýðý gerçeði ile aynýdýr, çoðu kez. Göðün haberi olmasa gerek, yaðmurlar altýncý kattan intihar ediyor. Gönlümüze gönlümüze düþüyor, kararan bulutlar Kuþlarýn kanatlarý yaðýyor siyah, kahve, beyaz... Ruhumuzun askýsý yükseliyor altýncý kata Bir semaver su,eskimiþ bakýr tas yýkanmaya hazýrlanan; geçmiþin tozlu raflarýndan toplanan saf kalbimiz.
Yýkanýnca uyanacak kalbimiz, o saf dünyadan...
Büþra Karacannn
Sosyal Medyada Paylaşın:
Büşra Karacannn Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.