Umman Yenge, ne güzel günlerdi o günler; Ebem ebem evleri yapardýk çocukken. Damat, saðdýç toyraðýn altýnda düðünler Gelin girerken bahþiþ kapardýk çocukken.
Dýkman’ýn kara doma döndükçe dönerdi, Kumalar’dan yörükler Gedik’e konardý, Çökelez’den çobanlar ovaya inerdi Saða sola gülücük seperdik çocukken.
Yaðmayýnca yaðmurlar su kýzý olurduk, “Yað yað yaðmur!” Diyerek her eve gelirdik, Karanlýkta sinlenip ebeyi bulurduk Yüzümüzü boyayýp kopardýk çocukken.
Ýkiyüz elli çocuk defter, kalem, silgi, Okudukça yazdýkça güzel eder bilgi, Çiftçi çoban köylüde okuyana ilgi Hýþýrlarý top diye teperdik çocukken.
Umman Yenge, o güzel günler ne güzeldi, Ressam Halil, yad eder, o günler özeldi, Dedem, ebem, büyükler bayram günü geldi Bahþiþ alýp elini öperdik çocukken.
Halil GÜLEL Denizli / 02.08.2018 (Umman Yenge Ne Güzel Büyümüþ Sýpalar)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Halil GÜLEL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.