SESİNDE BEN VARIM

Sesinde soðuk rüzgârlar var.

Uzaklaþtýðýmý hissediyorum yüreðinden azar azar.
Bilinmedik bir ülkeden göç etmiþsin ve tanýmýyorum seni.

Tanýyamýyorum eskisi gibi.

Ýlk gördüðüm heyecan kayýp, ilk bakýþ yok, ilk tebessüm yitik sanki.

Gözbebeklerinin içinde kendimi buluyor,
bakmaya doyamýyor, o dakikalar bitmesin diye ciðerime nefes gibi sen çekiyordum.

Yok, hayýr bu sen deðilsin.

Yabancý biri, ’el’ gibisin.

Oysa ne kadar içten severdin beni.
Caným derdin bir can daha sana hediyeydi.

Peki ya þimdi neden kayboldu herþey, niçin toz bulutuyla uçtu gitti?

Sesinde buz gibi bir hava var. Üþütüyorsun!

Duymak istemiyorum.
Kulaklarýmý sýmsýký kapamak saklanmak istedim baþka odalara.

Halbuki sana baðýrmak kýzmaktý niyetim.

Bense yine seni üzerim diye sessizliði tercih ettim.

Hücredeydim!

Ýliklerime kadar iþledi odamdaki beton duvarlarýn küf kokusu.
Dirhemle dolaþtý damarlarýmýn en ücra köþesine.

Virüs gibiydi, kanýmý, canýmý, herþeyimi söküp bitirdi.

Düþüncelerim bir anda anlamýný yitirdi.

Göz pýnarlarým yokluðunu düþündükçe, sele kapýlýrcasýna aktý, engel olamadým. Aðladým!

Ýçimde ürkek bedenimin verdiði korkularým vardý oysa.
Þizofren gibiydim, kendi kendimle yüksek sesle yüzleþtim,

“Ya gidersen?” diye düþünüp, fakat gitmeyeceðine de hep emindim.

Galiba biraz fazla hayal perest miþim.

Þimdiyse sesinde sadece yalnýzlýðým var!

Kafa tutuyor olan olmayan her þeye..

Boþluða düþmüþ gibi, kalakalmýþlýklarý ardý ardýna getiren, aklýna geldiði anda gözyaþlarýyla kendini yiyip bitiren..

Gülümsemeyi kendine kefen diye giydiren biriyim.

Sesinde galiba ben kaldým.
ALEYNA IRMAK
Sosyal Medyada Paylaşın: