yaþadýklarýnýn içinde kendi parmak uçlarýmý aradým bir kelime katabilmiþ olmanýn umuduyla taradým geçmiþinin saçlarýný
þair olup þiirler yazarken içimdeki çocuk saklambaçta unuttuðun sobelenmemiþ yalnýzlýðýný seyrettim ürpertiler býraktý hayat, zamanýn ruhuna hep çocuk kaldýn sen, hiç büyümedin saklandýðýn yerde ben buldum seni yalnýzlýðýný sobeledim, kalabalýklaþtýrdým içini
’nereden buldu yolun yolumu, sokaðýn sokaðýmý nasýl sevdi ne zaman ayný yola ayný adýmý attý ayaklarýmýz nasýl düþtü gözlerin gözlerime’ diye düþündükçe kadere anýmsattým adýný, kader bana adýný anýmsattý yüreðinin içinden içime katýlanlara baktýkça bir fotoðraf karesi gibi büyüdü mutlu masallarým ama seninle hiç büyümedim ben hep çocuk kaldým
anlattýklarýnda kendi baþrollüðümü sevdim inandým sesinin gerçekliðine kelimelerine parmak uçlarýmý katmýþtýn içinde hiç bitmeyen heyecanýn saklandýðý yerde bulunmaktan korkan çocukluðuna bana sarýlmayý öðretmiþtin öyle çok sevdin öyle çok sevdim
enkazlarýndan kurtulmuþ bir evin içindekilerdi ellerin ve ellerini hiçbir zaman býrakmak istemedi avuç içlerim gözlerindi hep zamandan an koparýp çocukluðumu sevindiren ve zamansýzdý artýk tüm sobelenmelerin
yakalanmaktan korkmadýkça bana koþacaktý adýmlarýn bir çocuktun sen, hep öyle kalacaktýn
anlattýklarýna aþýk bir çocuk olup ben ömrünün masalýna saklanacaktým Sosyal Medyada Paylaşın:
Büşra Topbaşlı Nazlı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.