Aşk, Ölümdür.

Beklemek kadar acý.
Anlamak kadar zor.
Dinlemek kadar aðýr.
Konuþmak kadar basit.
Susmak kadar cesur.
Bilmek kadar tevâzu.
Âlim kadar câhildir aþk!

Ýnsan gibi deðildir aþk.
Ýnsan kadar ayýp, kirli, çirkin deðildir aþk.
Kadýn kadar güzeldir aþk.

Bazen bir nesnedir aþk; "Ekmektir, arabadýr,
Oyuncaktýr, çocuktur aþk."
Bazen de bir kayýptýr aþk; "Annedir, babadýr, dosttur, acýdýr."
Bazense bir gayb’týr; "Allah’týr, Resûl’dür, namazdýr aþk."
Ve bazen de gariptir aþk;
"Kalp ve sözlük arasýnda bir terimdir.
Biri, ’nesnel, olgu, kânun, kitap’ der...
Diðeri ise, ’sol yanýmda ki acý, nasip, kader’ der."
"Paradoks bir doðrudur aþk."

Esasýnda aþk aþktýr da, ama aþk ta bir ayrýlýktýr...
Sanma ki bir kliþe; Ferhat ta Mecnun’dur.
Bu demagojiden oluþan bir yapýttýr.
Aþk, mitolojide en büyük anýttýr.
Ve yüzyýllardýr yüreðimizde ki geleneksel bir aðýttýr.
Bakmakla görmek arasýnda ince bir farktýr.
Ne resimdir, nede kolaj, kadraja sýðmayan alegori bir si mge, i mgedir.
Yahut yumruk kadar bir gezegendir aþk.
Adamýn omuz uzay boþluðunda, kadýnýn göðünde...
Belki de atmosferdir aþk, ya da bir kuþtur,
bir akreptir göðüs kafesimizde.
Alabildiðince içine, derine iþleyen bir nefes,
bir de son nefestir aþk.

Aþk, ölümdür bence;
"Her canlýnýn tadacaðý gibi..."






Sosyal Medyada Paylaşın: