Onursuzca İntihar
Oylum çýkmýþtý o kalýn duvara
Yorulmuþtu hastalýktan da.
Hayattan da, insanlardan da...
Býrakacaktý kendini boþluða
Onur indirmeseydi onu,
Belinden tutup aþaðýya.
Þimdi bende öyle bir duvarýn yanýndayým.
Çok isterdim bende kendimi býrakmak Onun gibi boþluða.
Ama benim yok Onur hayatýmda.
Ben kendime sýðýndým o duvarýn baþýnda,
Kendime sýðýnmaktan yol yoktu baþka
Çünkü ne Onur vardý bu saçma hayatýmda
Ne de güç damarlarýmda...
Çok düþündüm gerçekten kendimi býrakmayý
O sonu sert betonla biten boþluða.
Ama korktum galiba...
Çünkü hem gerçekleþtirecek bir çok hayal
Gidilecek bir sürü yol var daha.
Hem de Tanrý istemiyor sanýrým
Beni daha yanýnda.
Ýsteseydi ki ben eminim
Þu an olurdum mevta.
Ama demek ki var kavuþmaya
Tanrýya...
Kalemim kaðýdým yok yanýmda.
Ben bunlarý söyledim Bir garip Çoban Yýldýzý’na
Gecenin bir vakti;
Ya da sabahýn körü demedi dinledi.
Birazda bu kavuþmayý O güzelim Çoban Yýldýzý engelledi.
Bazen diyorum keþke engellemeseydi.
Bazen de diyorum iyi ki engelledi.
Beni kendime getirdi;
Zar zor da olsa...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.