Yoruluyor insanoðlu, koþ koþ nereye kadar
Kalpteki umuttur bacaklardaki asýl derman
Bahçývan, niye açmýþ kýrmýzý gülleri budar
Eline ne geçecek, bahçesi olunca orman?
Siyah bir güvercin kondu, penceremin önüne
Aðzýnda da bir çöp boynunu bükerek bakýyor
Hazýrlýk yapmakta, “en mutlu” olacaðý güne
Gözlerinden, küçük gözlerinden sevgi akýyor
Kalktým ve pencere önüne geldim; ama uçmadý
Benden zerre zarar gelmez yap yuvaný güvercin
Birkaç kelam söyledim; kanatlarý dahi açmadý:
Caným bilirim ben yumurtandaki caný güvercin
Benim adým Cemil Bey, cana vallahi kýyamam
Diðer þerefsiz insanlara, hiç benzemez “özüm”
“Güzeli” yok edip, yerine “çirkini” koyamam
Bundan rahatsýz olur yüce Rabbim, iki gözüm
Ben Cemil Beyim, hayvan da olsa evladý derim
Garibanýn yavrusunu, “kavgama” alet etmeeem
Ben Cemil Beyim vicdanýmýn peþinden giderim
Adalet dururken asla nefsime minnet etmeeem
Aldýðý yerden vermez, bir de iþine gelmezsen
Senden kötüsü olmaz, evladým, istersen dene
“Sýrtýna” binmek için “deve” gibi eðilmezsen
Senden kötüsü olmaz, istersen dene bir sene
S / ÂYE 9 MAYIS 2019 / ESKÝÞEHÝR