Orman yeryüzünün yazdýðý ve mevsimlerin suladýðý. zamanlar olduðum çocuk, uðradý bana bedenin bulutlarýndan yaðan yaðmurdur. düþleri bedeni üzerinde kuþlardýr kanat çýrpan
ilk ve tek, yýkýlmýþ kürelerdeki tanrýsal diþi. Sonsuzluk giysini yýrttým, topraðýma getirdim seni, çýrýlçýplak Ýnsan kalacaðýz biz baðýþlanmazlýk pahasýna.
Bir kýsmý kendi içinde saklýyken baþkalarýna iþitilemedik Uzun nehirlere binip uzaklaþmadýkça suya giden bir adam mesela, Kalabalýk ha olmuþ ha olmamýþ
Bir yandan topraðý sürdük bir yandan kaybolduk Ve büyük þehirlerden kaçarken baðlandýkça Daðlaþmak geliyor içimden … Sosyal Medyada Paylaşın:
Nafiz Karak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.