DEMİRİN BIÇAK OLMASI

Pehlivan soyundandý demirci
Körüklerdi erkenden ocaðý
Sonra araþtýrýrdý köþe bucaðý
Gözüne kestirdiði demiri
Ocaðýn ateþine sürerdi
Himmet eder demiri döverdi
Sabreden demir ünsiyet peyda ederdi

Küt bir demir yýllarca
Manzarayý izledi
Fýtratýndaki sýrrý gizledi
Bir gün dile gelip söyledi:
Ey demirci! Ateþim ben!
Kardeþlerimin rengindendir rengim
Var mý bu dükkânda bir dengim!
Müþterisiz mal gibi ettin beni zayi!
Konuþtu daha sözler ki hepsi havai

Demirci dedi: Olmadýðýn þeyi söyleme, ayýp!
Bunca yýlýn geçtiyse bu hodkâmlýkla, kayýp!
Onu narlý ocaðýn koynuna sundu
Kibrini ateþle yuydu sýfatý kýzýl nar oldu
Dedi, ey demir! Þimdi ilk sözün caizdir, söyle:
’Ben ateþtenim ateþ de benden!’

Demirci insaf etmedi çaldýkça çaldý
Tövbe ettikçe demir ocaðýn alýný aldý
Doldu vakti güneþ gibi ýþýk saçýldý
Gitti soðukluðu geldi yüzüne sýcak
Mayasý ayný kaldý vasfý oldu býçak

M.Talât Uzunyaylalý
Sosyal Medyada Paylaşın: