CUMBALIYDI O EVLER
Bakýyorum da ne ruhu var sokaklarýn, caddelerse umarsýz
Kediler bile bezginler,yüzler solgun,...hayat ölü
Yýllardan bir hayli öncesinde,burasý Hamamönü
Ve Ankara`nýn o tarihî evleri,...cývýl cývýl. hayat dolu.
Yerden yükselen toprak, kamaþtýrýrdý aniden gözleri
Hýzla geçerdi kontrpedal bisikletliler,bakýþlarsa ileri
Beklerdik sýramýzý mütemadiyen bir yarým saat,
Ayaklar kesilirdi yerden, pedallarsa son sürat...
Hey gidi Hamamönü; çocukluðun, gençliðin esintileriyle
Halamýn ve kuzenlerin tebessümleriyle örüntülü
Rahmetlinin (eniþtem) kalender ve bir o kadar da mutlu
Sokaktaki kedilerin, yabanî güvercinlerin de umutlu
Hayatýn henüz capcanlý, heyacanlý ve atarlý zamanlarý
Akþamlarýysa, o beldenin sakinleri,doldururdu cumbalarý.
Bakýnýz ki ne kalmýþ o yaþayan semtten geriye hüzünle
Evler bedeli ödenemez olmuþ, çünkü birer müze
Þansýnýz varsa eðer,oteldir kimileri,
Sormayýn hala evini, kaderi meçhul fakat, halan ayakta ve dipdiri...
Biz mi koþuyorduk hayatýn içinden bilmem
Ya da hayat hýzlýydý da bizi mi sürüklerdi yoksa
Neden sustu eski plaklar, nerde tebessümlü konu-komþular
Alsam o zamanlar elime bir sazý, belliki çalamam
Þimdi inletsem de sazýmý, neþemi bulamam, bulamam.
Paslý tekerlerden çýkan neþemi aradým geçenlerde
Kilidi vurulmuþ kapýsýna duruyor ayný yerinde o eski ev ve harabe
Belli oluyor kaderi anlýyorum, içliyim,kýzgýn ve üzgün
Tekamülü bu ki hayatýn, o dahi dönecek þatafatlý bir otele...
Dile gelseydi o sokaklar, kaldýrýmlar,küskün duvarlar
Neþemiz doruklarda, markasýzdý ayakkabýlar, toplar,çantalar
Damarlardan sýzardý mutluluk, yorgunluk ve terle karýþýk
Ýnsanlar yaþardý gerçekten, hepsi bildik, tanýdýk
Ne soran oldu bizleri orada, ne yadýrgayan
Anlaþýlan el deðiþtirdi zaman ki, o olmuþtur bir gardiyan.
Bakýnca duramadým yine cumbasýna o evlerin
Dile geldi birden sanki, komþulardan o sohbetin
Arada kaþýk sesiyle inceden þýngýrtýlarýn,meþrubat þiþelerinin
Ve telveli içilen kahveler,sohbetse derinine gecelerin
Göz kýrparken yýldýzlar, serininde eriþirdi vaktine sabah ezanýnýn
Bizse uyurduk bir dizin üzerinde, masalsý bu hayatýn zirvelerinde.
Ne cumbalar ses veriyor neþeyle artýk, ne ýþýðý var evlerin
Ölümün yüzü deðmiþ gibi loþ ve ruhsuzdur þimdi sokaklar
Ne cevher gözüyle bakýlan liseliler, ne de iþçiler
Sokaðýn köþesinde mazbut ve hepimizin sahiplendiði bakkaliyeler
Nostaljisi oldu geçmiþin bunlar, sanki yok gibi
Her geçtiðimde sýzlar yüreðim buradan, yaþarým geçmiþi...
Oðuzhan KÜLTE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.