ÇOCUKLUK YEMİNİ VE OYUNDA HUKUK

Sen çok mýzýkçýsýn, yalancýsýn!
Hem hileci, hem oyunbozansýn.
Hayýr, diyorsun! Ýnkârda mýsýn?
Yemin et, herkes sana inansýn.

Yalan yemin etme, çarpýlýrsýn!
Sonra arkadaþsýz da kalýrsýn!
Söyle, sen bu yemine var mýsýn?
Haydi, öyleyse gel baþlayalým:

“Balon gibi pat, pat, patlar mýsýn?
Tuz gibi çat, çat, çat, çatlar mýsýn?
Minareden, hop, hop, hoplar mýsýn?
Pis kokuyu, kok, kok, koklar mýsýn?

Yalan söyleyen hemen ölsün mü?
Anasýný þeytan götürsün mü?
Yalancýya, herkes tükürsün mü?
Ýki gözüm ölünü görsün mü?”
......
Parmaklar, çengel tutturulurdu.
Hem sallanýlýr, hem sorulurdu.
Yalan söylemekten korkulurdu.
Ýþte en büyük yeminimiz buydu.
......
Can alýcý sorgunun sonunda,
Verilen cevaplar olumluysa,
Güzel karar çýkardý gurupta.
Denirdi ki: “haydi dön oyuna!”

Galiba en gerçek sorgu buydu.
Zanlýlarda hâkim de çocuktu.
Yeminle yalan söylemek yoktu.
Bunun adý, oyunda hukuktu

02.05.2019
Mustafa YÜKSEL

Sosyal Medyada Paylaşın: