Biz öldük, şiir kaldı

Biliyorum...
Biz öldük, þiir kaldý!
Yanlýþ yerinden aldýk payýmýzý.
Ve zaman saçlarýný geriye attýkça kendi ellerimizle ördük ayrýlýðýmýzý.
Geceyi gördük ve ay karanlýktý.
Çýlgýnca dönmüþtü o gün dünya.
Ne tufandý, ne zelzele, nede fýrtýna.
Gözlerin ayýrdý bizi oysa.
Biliyorum, biz öldük o gün orada...

Hatýrý varsa þiirimin denize nazýr gömün bizi.
Ne olur, belki balýklar da aðlar iki damla.
Biliyorum, biz öldük sevgilim...
Elbet bir hikmeti vardýr ölümün de.
Yoksa bu kadar güzel olurmuydu ayrýlýk?
Þimdi ellerin vardýr.
Ekmeðim, suyum, katkýsýz harcýmdýr.
Ah ellerin...
Hem yakýn, hem uzaktýr.
Ayrýlýk, oysa biraz ayrýlýk, biraz da kavuþmaktýr.
Ve bozuk para gibidir bazen bana göre zaman.
Çünkü ilk baþta harcarsýn her zaman.
Ve bence biz çok güzel öldük.
Çok güzel de sevdik...
Geride kalan;
Varsa biraz zaman kýrýðý, ezik bir kül tablasý.
Ve izmarit kokulu bir oda kaldý.

Biz öldük, þiir kaldý!

Ömer Altýntaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: