ANNE ELİ DEĞMİŞ GİBİ

ANNE ELÝ DEÐMÝÞ GÝBÝ

Herkes bilsin.
Günler, garip bir hýzla akýp gidiyor.
Yaþamlar bir taraftan çoþarken,
bir taraftan yaprak gibi dökülüp bitiyor.
Birkaç adým daha atýp ayrýlýyoruz dünlerden.
Masal anlatmak veya hikaye üstüne yaþananlar.
Ben küçükken ile baþlayýp,yaþlandým oðlum diye biten.
Hakikaten çok etkileniyoruz geçmiþten.
Hakikaten çok karamsarlaþýyoruz gelecekten.

Anne eli deðmiþ gibi sevgiler istiyoruz.
Hep mutlu olmayý ummanýn aptallýk olduðunu anlýyoruz.
En iyi gelen þeylerin baþýndaki sabah yürüþünü seviyoruz.
Ýçimize dokunan kitaplarýn cümlelerinden medet bekliyoruz.
Bir bardak çay koyup,demliðin cýzýrtýsýnda muhabbeti arýyoruz.
Sakin, sessiz, doðanýn içindeki koylarda huzuru arýyoruz.
Bekleyiþlerimizi maviye bakarak gökyüzüne yazýyoruz.
Kesiþen yollarda iyi insanlarla karþýlaþmayý umut ediyoruz.
Her doðum günümüzde geçmiþle hesaplaþýyoruz.
Belki mükemmeliz !
Belki sýradan biriyiz !
Ve hepimiz, evet hepimiz,çok yoðunuz.

Kötü durumlarý içimizden kazýmaktan yoruluyoruz.
Ne için, nasýl girmiþ olduðumuz gönül kapýlarýný kapatýyoruz bazen.
Küçük bir çantaya sýðdýrmaya çalýþýyoruz sanki her þeyi.
Taþ sokaklarda yürürken yüreðimizi burkuyor kaderimiz.
Tedirginliðin sirayet ettiði yaþam kavgasýnda bitkinleþiyoruz.
Bir þeyler yapmak, hatta yaþamak bile aðýr geliyor.
Enerjimizi sömüren insanlarýn uzak olmasýný diliyoruz.
Ama olmuyor iþte…!
O yüzden, iyi bir yol arkadaþý arýyoruz kendimize.
Ama durum o kadar can sýkýcý ki git gide!
Mutlu olmaya, güzel bir þeyi paylaþmaya mecalimiz yok.
Oradan, Buradan, Þuradan..
Yaþamlarýmýzý vurdular,nafile yere.!
ARZU GÜNAL /29.4.2019


Sosyal Medyada Paylaşın: