DERVİŞ VE GÜNEŞ

Gündüzünü gecesinde kaybetmiþ
Bir derviþ vardý Güneþ’e âþýk
Leylâ Mecnun’a nasýl kýble olmuþsa
Güneþ’te Derviþ’e öylece kýble olmuþtu

Fakat ne yana yüzünü dönse Derviþ
Gece yahut yýldýzlý gece idi selâm verdiði
Ah edip durmadaydý dað baþlarýnda
Kara da kalmamýþtý kar rengi kaþlarýnda

Bir türlü gözükmüyordu beklediði þafak
Her sadýk gibi yetiþti ona da imdadý ilâhî
Derviþin hâline aþina bir yýldýz yere indi
Lütuftan ve ilimden çok söz etti

Derken Tûr Daðý’ndan tulû etti Güneþ
Musa gibi baðýrýp yere düþtü Derviþ
Uyanýp baktýðýnda yýldýzlý gece idi zaman
Ýhvanlardý baþýnda soluksuz bekleyen

Sordular: Gördün mü Leylâ’yý ey bahtlý?
Ah edip baþýný salladý Derviþ; dedi:
Öyle zuhur etti ki ben yok oldum!
Leylâ gördü beni ben kör oldum!

Sosyal Medyada Paylaşın: