Sonrasý ölümdü belki de yarýnlarýn Ama biz yaþamak denen illeti arýyorduk Yaþamak belki bir çocuðun gözlerine bakmaktý Belki bir annenin aðaran dizlerinde uyumaktý Belki bir sevgiliye geç kalmaktý
Ama gökyüzü maviydi Biz mavinin kararan yüzünü görüyorduk hep Oysa ekmek kokan bir coðrafyada Aç karnýna gezen bir serçenin çýðlýðý boðazýma takýlýyordu Ve kaldýrým taþýna uzanan bir þiir Göðsümün bütün sokaklarýný dolaþýyordu
Belki bir toprak parçasýydým Belki bir ekmek kýrýntýsý Bir damla suya muhtaç Suya bakýp topraðý kokluyordum Topraða bakýp susuzluðumu gideriyordum Bu dünyada kalbimin içinde yaþayan Ufacýk bir mutluluðu arýyordum
Sen þiir’din Bense yüreðimi yüreðine sarmaya çalýþýyordum
Ýbrahim Dalkýlýç.
16/04/2019
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.