KALDIRIM TAŞLARI
Boylu boyunca serilmiþsiniz sokaklara.
Gelen ezer, giden çiðner sizleri.
Senelerce çekersiniz onca eziyetleri…
Yine de
Ne sesiniz çýkar ne soluðunuz.
Taþtan yaratýlmak mý
Tek suçunuz?
Yüz karasý mýydýnýz çakýldýnýz yerlere?
Nasýl dayandýnýz bunca yýl
Sizi ezip geçenlere?
Gelene “Buyur” diyorsunuz,
“Güle güle” gidenlere.
Sizin de diliniz vardýr,
Duygularýnýz da gizlidir belki gönlünüzde.
Ne ile beslenir, neler yersiniz?
Sizler de birbirinizi sever misiniz?
Taþ yürekleriniz nasýl dile getirir sevdalarý?
Sevgiliye uzanamadýðýnda eliniz,
Hiç kahrettiðiniz oldu mu?
Ya hiç sevilmediðinizi düþünüp benim gibi,
Yaradan’a dualar edip aðladýnýz mý?
Hep gözyaþlarýnýza benzetmiþimdir kum tanelerini…
Ayaklar altýnda aþýnan yerleriniz,
Yürekleriniz olmuþtur benim gözümde.
Üzülüp kahrolmuþumdur,
Çaresiz, sessizce…
Bazen de çiçekler görürüm ilkbaharlarda,
Aranýzdaki boþluktan süzülmüþ maðrurca…
Birbirinizin sevdasýna yorarým masumca;
Ya düðündür sizler arasýnda
Ya da bir taþ bebek getirdiniz dünyaya.
Kime söylüyorum tüm bunlarý?
Sizleri ezenlerin arasýnda ben de varým;
Ama ne gelir ki elden?
Sizler taþ, ben se insaným…
Üzülmeyin taþ yaratýlmýþlýðýnýza…
Benim de sizlerden
Hiç farkým yok.
Yok! Ýnanýn.
Fatma Çiçek
(13)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.