Dalgýn gözlerine duman çökmüþ, yaprak incesi koca nenem hala toplar mý ak saçlarýnda dað rüzgarlarýný? Anlatýr mý? yeni yetmeye çocuklarýný sýrtlayýp, daðlara kaçýran, masalsý canavarlarý, eþkýya Kerimoðlu’nu, mor daðlarý mesken tutmuþ daha nice, gözü keskin, alaca þafakta aðasýna, paþasýna, puþtuna karþý mavzerin namlusunu soðutan seher vurgunu deliþmen efeyi...
Açmýþ mýdýr beyaz evin karaltýlý penceresini. Bakar mý arada bir baþýný kaldýrýp mor çizgiye. Ve anýmsar mý bizi biz ki dost, çürük kentin yüreðinde kuþatýlmýþ, kýstýrýlmýþ engerek gibi kusmaya hazýr öfkemizi.
Kýyýlara vurdukça dalgalar kekik, portakal kokularýdýr keskinleþen... Uyan artýk deli þair! destan deðil, buruk sevdalý bir Akdeniz’in göçebe günlerinden kalma son acýlarýdýr yazýlan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Güçlü Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.