DENİZ ÇILGIN FAHİŞE

DENÝZ ÇILGIN FAHÝÞE

Kendi baþýmýn etini yediðim bir sabah..
Pazarda annesini kaybeden bir çocuk gibi zaman.
Bir o kadar da körkütük bunalým..

Ýnsanlar kasap havasý hallerinde
Gel gelelim benim keyfim yok.
Yýkýlan duvarlarým var.
Yýkýlan duvarlar ne ile sývanýr bilmiyorum.
Aþýlmaz ormanlar var önümde.

Kaðýttan uçurtmam sersemin teki uçamaz.
Pavlov’un köpeði içimdeki hýnçlar,kuduruk.

Hisler deniz.
Deniz çýlgýn fahiþe .
Kürekleri suya deðmeyen sandal salaðýn teki.
Kim bilir bunlardan daha kaç tane var içimde.

Düzinelerce küfür saydýðým günlerimde
Ne yöne baksam her yer karabasan caddesi.

Perdesiz ,buz gibi bir odada ruhum
Çamaþýr askýsýnda günlerce asýlý gömlekler gibi yalnýzlýðým.

"Ýnsan arzulanandan çok arzulamaya aþýktýr" der ya Nietzsche
Uçmak isteyen güvercin tedirginliði mahvetti her þeyi.

Her þey düþmekle baþladý.
Tozlu birikintilerden baþýmý kaldýrýp sordum Tanrýya.
’Var mý aþk ’ diye.
’Var ise söyle gelsin de alnýndan öpeyim. ’ dedim.
Ellerini çekti üzerimden.
Geriye sadece gerçekler kaldý.
Ne diyebilirim ki ?
Tüm yaþananlar bir elma yüzünden mi ?
ARZU GÜNAL / 4.4.2019
Sosyal Medyada Paylaşın: