BABAM

Hayat dediðimiz þey sadece beþ harften oluþan bir kelime olsa keþke...
Bu kadar basit, söylenmesi kýsa, süsü olmayan,soyut bir kavram...
Hayat, bir küreye hapsolmuþ ve bizde o parmaklýklarýn ardýnda yaþamaya çalýþan küçük varlýklarýz sadece.
Hayatý,bir nefeste soluyamayýz ama hayat bizi bir nefeste soluyor.
Ömrümüzce bedelini ödemeye mahkum kalýyoruz...
Hayat ne zaman baþlar?
Doðduðumuz günden itibaren mi?
Hayallerimizden vazgeçtikten sonra mý?
Yoksa ölüm kapýmýzý çaldýðýnda,en sevdiðimiz insaný kaybettikten sonra mý?
Benim için hayat tam da en sevdiðim adamý kaybettikten sonra baþladý.
BABAMI KAYBETTÝKTEN SONRA...!
Babam deyince için sýzlýyor!!
Kaybettiðim sadece babam deðildi, ben kendimi de kaybettim.
Sadece babam deðildi, benim hayatýmýn merkeziydi kaybettiðim.
Ýnsan hayatýnýn merkezini kaybedince, bir daha eskisi gibi olamýyor...
Benliðimi bulduktan beridir, Babamý kaybetmekten korkmuþumdur.
O korku öyle bir duygudur ki, seni içine hapseder.
Bende bu yaþýma kadar hep o korkunun içine hapsoldum. Babamý kaybetme korkusuyla yaþadým.
Çünkü babam benim hayatýmýn merkeziydi. Þimdiye kadar ne yaptýysam veya ne yapmadýysam onun için...
Ben babam için istediðim ama onun istemediði þeylerden vazgeçtim.
Babam da benim için kendi hayatýndan vazgeçti. !!
Kendimi hiç affetmeyeceðim.! Ýçimde öyle bir yangýn var ki !
Ne kimsenin gücü yeter o yangýný söndürmeye, ne de o yangýný yok etmeye !
Babam bana söz vermiþti, ’Seni býrakmayacaðým’ demiþti. Babam bu defa sözünde durmadý, Beni býraktý !!
Belki de býrakmamýþtýr, hala bir yerlerden beni görebiliyordur. Ama bu yeterli olmuyor. Kandýramýyorum kendimi!
Babamýn þu an nefes almýyor olmasý, benim nefes almamý zorluyor.
Nefes alýyorum, Babamsýz yaþýyorum, sanki Babama ihanet ediyormuþum gibi geliyor.
Babamýn sevgisini çok özledim!
Babamýn sesini, kokusunu çok özledim...
Hayatta olsaydý eðer, yine bütün herþeyden vazgeçerdim... Hemde herþeyden ...
Gün geçtikçe suçluluk duygum artýyor. Ýçimde öyle bir hayat kurdum ki, dýþa kapandým, içime döndüm...
Herþeyi içimde yaþýyorum, herþey beynimde. !
Çünkü konuþtuðumda kimse beni anlamayacak, aðladýðýmda kimse acýmý hissetmeyecek !
Çünkü herkes kendi hayatýndan sorumlu. Ne kadar konuþsam da acýmý hissetmeyecekler.
O yüzden konuþmamaya karar verdim...
SEN BENÝM HAYATIMIN MERKEZÝSÝN. BUNU HÝÇ BÝR GÜÇ DEÐÝÞTÝREMEZ.
HAYATIMA KALDIÐIM YERDEN DEÐÝL, SENÝN OLDUÐUN YERDEN DEVAM EDECEÐÝM.
HAYATIMDA VARMIÞSIN GÝBÝ DAVRANIYORUM. BEN YAÞADIÐIM SÜRECE BU BÖYLE DEVAM EDECEK.
BIRAKTIÐIN EMANETLERE HER ZAMAN SAHÝP ÇIKACAÐIM.
SENÝ ÇOK SEVÝYORUM BABA !! SENÝ ÇOK ÖZLEDÝM...

Sosyal Medyada Paylaşın: