EKSİLİR ZAMAN

EKSÝLÝR ZAMAN
buruk bir gün topraða
her diz çöktüðünde
bir gölgenin damarýndan sýzar
senden yoksulluðum
azýlý bir kasýrga savuruyor
mutlulukla örülü düþlerimi
nereye baksam
viran olmuþ þehirleri gecelerimin
þimdi nefesi kayboluyor iklimlerimin
her dalgasý kýrýlýyor denizlerimin

aç göðsünü savur firar etsin
seni senden yok etmeden kibirlerin


esrik bir tual’e nakþedilmiþ belirsiz duygulardan
süzülüyor hüzünlerim
hayat önüne diz çökmüþ
olumsuzluða uðramýþ her mizansen’i
çýðlýktan çýkarcasýna giriyor la majörden
düþürmeliyim hayatýn tizlerini mýzraplardan


çýkmalýyým bu hayatýn arabesklerinden
ne kalmýþsa dünden
toplamalýyým bu günden
birikmeli bir köþede her aný
zamaný gelince hayattan hesap sorulmalý
nasýl ki sorgulanýyorsa ve yoklanýyorsa her acým
ben bu dünyanýn mutluluk iklimlerine açým

her fýrça darbesi, bir kurþun çizer þakaklarýmda
anýlarým serpilir
yýkýk bir þehrin köhne sokaklarýna
kristal bir cam kaplar bedenimi
nefesimi kýsarcasýna
eksilir zaman
yitirilir her gülüþ
bir izmaritin külünde
yere düþen her umut, yinelenir sýrtlarýnda kahýrlarýn
her diriliþ kucak açar kucaðýnda toprak ananýn

HÜLYA ÇELÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: