BİR KARANLIK ÇAĞ

Ýstesek de geri getiremeyiz giden yýllarý,
Cam kýrýðý yaralarým öyle sýzýlý...
Seni aðlýyorum karanlýk sokaklara.
En uzak bir zamanda býraktým, gülüþlerimi,
Tükenmiþim, yorgunum,karanlýklara tutsak ben...
Yazmayý unutmuþ ellerim,seninle mutluluða.
Þarkýlar dökülüyor, eski bir radyoda yine,
Alýp götürüyor beni,bilmem kaç yýllarýna...
Yorgunum, darmadaðýným,sensizim.
Oysa sevmekti benimki si, seni delice ;
Bir mazi oldu gidiþin, bir karanlýk çað !
Neye yarar artýk, yaþamak gülmek yar !
Yaðsýn yaðmurlar, essin fýrtýnalar...
Gelmesin en güzel baharlar...
Sen olmadýktan sonra, fark etmez yaþamak !
Ama ; kalbim unutmuyor, unutamýyor seni !
Sensizliðime aðlarým, teselliler boþ...
Karanlýklar alýn yazým,günlerim güneþsiz !
Gel, gel ne olur bir akþam vakti ,
Masmavi güller açsýn,dünyamda seninle...
Uzat ellerini çýkar beni bu karanlýklardan.

Sosyal Medyada Paylaşın: