YÜCE GÖNÜLLÜ ZALİM İNSANCIKLAR
Yaþarken kýymeti pek bilinmez bizde insan evladýnýn.
Ölünce evliya mertebesine ulaþanlar çok olur.
Abdalý ya da ermiþi.
Yaþarken yarý aç, yarý tok yaþar da
Ölünce kurbanlýklar, adaklar, çelenkler sýralanýr.
Bizde yaþarken pek kýymeti bilinmez insan evladýnýn.
Bu sevgilidir kimi zaman,
Annedir cenneti ayaklarý altýna serilen.
Kardeþtir sýrtýmýzý yasladýðýmýz,
Bacý, evlat, ahbap.
Ölünce ardý sýra ne methiyeler düzülür
Türküler, kasideler, aðýtlar...
Kalkýp duysa mevta
O dahi efkarlanýr.
Bizde yaþarken pek kýymeti bilinmez insan evladýnýn.
Biz yazarlarýn dahi hikayeleri yürek burkar.
Ölünce ne büyük insandý sendromu baþlayýverir.
Bilge, kalem efendisi, ak sakallý...
Saðken dudak bükülür de
Mezara varýnca apansýz paha biçilemez bir cevhere dönüþüverir.
Þairler, ressamlar, bestekarlar
Velhasýl mürekkep yalayandan toz yutana
Bizim memlekette
Yaþarken pek kýymeti bilinmez insan evladýnýn.
Ölünce her nedense pirim yapar.
Ýçindeki cevher paha biçilemez bir elmasa dönüþüverir.
Çiðneyip tükürdüðü sakýz dahi gün gelir törenle müzeye kaldýrýlýr.
Velhasýl bizde yaþarken pek kýymeti bilinmez insan evladýnýn.
Saðlýðýnda adýný dahi anmayan yüreklerde anlamsýz bir telaþ.
Heykelini dikip selama durur yüce gönüllü zalim insancýklar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.