GÖNÜL...

Can havliyle yaþarsýn,
Dosta ihtiyaç duyar söylemezsin.
Gözyaþlarýn senden habersiz yüreðinde akar,
Acýlarýný içte yaþarsýn da belli etmezsin Be gönül.

Bir savaþýn ortasýnda tek baþýna mücadele eder,
Kimse duymasýn bilmesin dersin.
Sen neden bu denli ketum,
Sen neden bu denli zorsun be gönül?

Zifiri karanlýkta aydýnlýk ister,
Kör edici beyazlýkta simsiyah bir gün istersin.
Ah be gönül sen HEP imkansýzý istersin.
Sen neden olmayana aþýksýn be gönül?

Yalnýzlýða aþýk görünüp dost ister,
Sessizlik aradýðýný söyler çýðlýk çýðlýða isyan edersin.
Bilmez misin be gönül?
Feryadýný da isyanýný da tek sen duyarsýn.
Çünkü sen kimseye duyurmaz,
Kimse beni anlamýyor diye de sitem edersin.
Yapma be gönül! Neden böyle yaparsýn?

~ÝP€K KA£KAN~
Sosyal Medyada Paylaşın: