Ölümü hiç bu kadar düþünmezdim eskiden,
Umurumda olmazdý ne gelen ne de giden.
Tükeniþler baþladý alýngan oldu ruhum;
Yürürken yoruluyor içinden yorgun beden.
Eskiden, sevdiðime sevdiðimi söylemek,
Hoþ gelirdi gönlümü hasretiyle paylamak.
Umutsuzluk mu sebep aþkta tükeniþlere?
Ölmekten daha zordur seven gönlü eylemek.
Meydanlar býrakýlmýþ, paraya tapanlara;
Mazlumun sofrasýndan ekmeði kapanlara;
Tükeniþte midir ki delikanlý isyanlar?
Kimse tepki vermiyor yanlýþa sapanlara.
Ufkumuzu bulutlar sardýkça birer birer,
Güneþ mi kararýyor yol karanlýða gider.
Duvarlarý çatlamýþ milli deðerlerimin
O sýmsýcak yuvaya þimdi soðukluk girer.
Coþari zaman zaman teklese de motorun,
Dostlar serzeniþteler: “Nedir ölümle zorun?”
Ýsyan kötü gidiþe, ya da tükeniþlere;
Neye yoracaksanýz varýn siz ona yorun.
Ýbrahim COÞAR