BİR DOKUNUŞ . . . (577)

BÝR DOKUNUÞ . . . (577)

Bir dokunuþ söz bu, akýþa bakýn.
Þu dünya hayatý koþ gibi geçti.
Zamanki bu zaman uzaklar yakýn.
Bir uçum mesafe kuþ gibi geçti.

Baharý görmeden güze gelmeden.
Yaz aylarý nedir güneþ bilmeden.
Bir tek kýþý bilip onla gülmeden.
Dört mevsimin dördü kýþ gibi geçti.

Öncelik bahara yaza yönelir.
Açan tomurcuklar gül oluverir.
Aðaç dallarýnda filiz boy verir.
Beklentiler bile boþ gibi geçti.

Mevsim dýþýnda mý hayat güncesi.
Zamana hükümsüz dilin hecesi.
Gündüzü var ise, var ki, gecesi.
Aydýnlýk günleri loþ gibi geçti.

Zamanýn içinde bir zerre gibi.
Sanýrlar dünyanýn insan sahibi.
Varsa belli deðil var mý naibi.
Coþku ve aðlayýþ hoþ gibi geçti.

Sömürü düzeni morarmýþ dünya.
Dinsel olgularla kararmýþ dünya.
Hurafe din olmuþ tarikat bu ya.
Ölümler ecelsiz düþ gibi geçti.

Bu Zayi Ozan’ýn serzeniþiydi.
Çaðdaþ bir dünyayý özleyiþiydi.
Umut dedi durdu, bekleyiþiydi.
Hayat bu ya gözler yaþ gibi geçti.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ordu, 23/02/2019 Cumartesi
Yayýn : 09/03/2019 Cumartesi
www.edebiyatdefteri.com/siir/1221061/

Sosyal Medyada Paylaşın: