LEYLA GİBİ

Hayatýn sarsýlmaz ciddiyeti
yordu günden güne ruhumu
bitmez ayazý fýrtýnasý
savurur sonbahara karýþtýrýr gazellerimi .

Bu taze baharýn yeþilinde
papatyalardan taç yapýp
saçlarýma takamazmýyým ?
güller koklayýp türlü türlü
onlarla konuþamaz mýyým?

Geçemez miyim bende alemin
geçtigi engebesiz yollardan
geceleri yýldýzlarla konuþup
yarýnlara dilekler tutup ,
gülüp eglenemez miyim ?

Ne yana dönsem sebepsizce
kötü gözler var üzerimde
baþýmý yan tarafa çevirip
görmezden gelemez miyim ?

Tutturdum kalp kapýsýna
çelik’ten bir kilit lazým diye
bilmem kaçýncý yýlýn
kaçýncý ayýnda
hangi günün hangi saatinde
o kilidi sökemez miyim ?

Yavru kediler ve kuþlar etrafýmda
yiyecek istiyorlar durmadan
bir gün de vakit bularak
onlarla ilgilenemez miyim ?

Yaþarým da ; baþarýrým da
baþarýlmaz gibi görünen
her zor iþi ,
yeter ki deðiþsin gözlerimde
yaþamýn iç bunaltan rengi .

Þaþýrma insaným ben de
haklarým var senin gibi
oynamayýnca kabuklarýyla çabuk iyileþir gönül yarasý
diner sancýsý.

Belki de bozarak tövbemi
affederek yücelirim
kalbimin büyük hatalarýný
leyla gibi sevebilirim ;
girilmesi sevilmesi zor bir kalbi.

Nuran KARACA

11
5-2-2019


Sosyal Medyada Paylaşın: