Beyler Ve Sefiller

Herkes
Dönerken evine bir akþam vakti,
O
Sokaklarýnda þehrin kimsesiz,
Banklarýnda parkýn,
Gecenin ayazýnda,
Yalnýzlýklarýnda ölümcül, sessiz.
Herkes
Sefasýnda yaþamýn an, an,
Onun
Çile yumaðý avuçlarýnda,
Kimi tüketir Dünya servetini,
Yer, doymaz rýzkýný açlarýn da..
Kim bilir?
Belki beylerceydi yaþamý,
Anýlar yalanca,
Þimdiki yokluðunda,
Kaçarca tanýdýklar
Belli, düþmüþ garibim,
Yanmýþ piþmanlýðýn cehennem sýcaðýnda.
O kaçar þimdi gördüklerinden,
Faydasýz kaçsa da çýplaklýðýndan,
Bir ev,
Ne Gezer?
Belki kuytu köþe,
Köprü altlarýnda kývranýr açlýðýndan.
Kimi sergilemek ister de çýplaklýðýný,
Kimi beyaz perde, kimi camda,
Kimi oynarca sanki rolünü,
Sefaletin kaypaklýðýnda.
Yaþamazsan yetmez yazmak dizelerde,
O þarap þiþelerindeki insan,
Alay ederce sanki romanlar,
Kendi hikâyelerini yazar kahramanlar.
Onlar
Yoksulluðun kahramaný þimdi,
Evsiz, barksýz yaþayanlar,
Sebep meydanlarda yalvarýp,
Meclislerde cayanlar.
Kahretsin
Hep böyle gider bu,
Ýþini yürütür gariple oynayanlar,
Bulunmaz sandýk baþlarýnda,
Sözünde duranlar.

11.Haziran.2008 23.00

Sosyal Medyada Paylaşın: