Sustum diyorum, Çünkü, konuþmak çare deðil! Sevgini ummaktan Sonra da bulamamaktan Kalbim öylesine yorgun, Öylesine yorgun!
!...
Sustum…
Seyrediyorum gerçek yerine hayalini! Geçmiþine tanýk Aynalardan yansýyan gölgelerini… Týpký yeni doðan ay gibi Doðar her gece anlýk, Karanlýkta dolaþýrken izlerini Yalnýzca seyrederim, Öylesine yorgun…
!...
Sustum…
Güneþ varken, sensiz üþümekten Yaz diye kanýp da, çýplak tenimle bölüþmekten… Sonra da acýyla Yataða düþmekten, Öylesine yoruldum!
!…
Sustum…
Akan duþ suyunu Kumsala deðen dalgalara benzetmekten Bile bile huyunu… Gururumu incitmekten Öylesine yoruldum!
!...
Sustum…
Dudaklarýma kelepçe vurdum Yalnýzlýk zindanlarýna özlemini kurdum! Her ayak sesini Sevgilinin neþesi Sandým...
Ve bakar gibi haþýrda diriliþime, daldým… Ýrkildim Titredim Öylesine yoruldum!
!...
Sustum…
Yaðmur yaðdý zannettim Gözyaþlarým akarken Hýçkýrýklarým þimþek oldu Yere düþtüm, Ýri taneleriyle dolu, Düþtükçe yoruldum…
!...
Sustum…
Kütüphane dolusu kitap okudum Anlasýn diye halý, kilim dokudum Yine de anlamadý… Kahroldum, Öylesine yoruldum…
!...
Sustum…
Ýçimden dedim ki, ben kimim onun için Konuþsam, bu hayalimi anlasa da, niçin? Bir tufan olup yaðdým için için! Öylesine Yoðruldum…
!...
Doðruldum! Baktým son kez ela gözlerine Peki, peki, sustum...
Saffet Kuramaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
saf şiir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.