Kiraz yiyeceðim diye direniyordu çocuk Gözünde yaþlar Dilinde ahlar! Anne gözünü dikmiþ Duvarda asýlý gömlekte seyri Aðýt yakmakta! Ebru sanatýna bulanmýþ Gömlekte kan lekeleri… Gözünde an geçtikçe Nuh Tufaný, Yüreðinde sonbahar hazaný! Eþini, Ýsrail askerleri þehit etmiþ Topraða gömerken sanki ruhu onunla gitmiþ Gencecik ömür, umut ve geleceði bitmiþti…
Masum yavrusu kendi keyfinde Hala kiraz derdinde, Yok ki parasý alsýn, laf bilmez dert bilmez çocuk iþte! Görmüþ Ýsrailli bebenin yediðini, Yarým diþleyip yollara attýðýný, Top oynar gibi birde vurduðunu, Rýzýk iþte, nimet… Kiminde olur bilmez kýymet Kiminde olmaz bakar da aðlar, Duyar minnet… “Yavrum þu gömleði görüyor musun? ” “Üstündeki boya kirazdan deðil kandan…” “Kiraz yedikçe, Ýsrailli çýkýyor tenden! ” “Babamýz yok artýk, erkeðimiz sensin! ” “Bu eve kiraz girmeyecek, elin kalem tutsun! ” “Babaný öldürenin silahý güç olsun damarlarýnda” “Selahattin Eyyübi gölgesini izleyeceksin…” “Allah ne emrettiyse onu öðren ve yaþa! ” “Dünyana deðil hesabýný isteyene kul olacaksýn…”
Mum söndü, Oda karanlýða büründü Hýçkýrýklarý dondu Antarktika’da! Gömlek kuruyup tuvale döndü, Baktýran nefise ilahi yol çizildi Umut öldükçe dirildi Bu deðiþmeyecek tek yöndü!
Saffet Kuramaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
saf şiir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.