kýyýya vurmayý bekleyen çýlgýn bir dalga içteki söz olsa yýldýzlar eðilir çaresizliðe ses olsa gümüþ renkli demler, can olur hadsizliðe -býrakýn, sessizliðim bende kalsýn
dilimin ucunda geceden kalma çýðlýk yarasý ellerimde is kokusu yanýlgýlar duvarlarý çiziyor sanki duvarlar çýrýlçýplak
ateþ döken dokunuþlarýn sebepsizliðine çevirdim yüzümü az önce avuçlarým yarýldý sanki ardýna bakmayan günlerin hesapsýzlýðýnda kapattým penceremi saklandým sensizliðimle kendime
yüzümü yalýyor karanlýk odalar içime çektikçe nefesimi ay vuruyor kederimin üstüne belli þavktan kalma bu yara
....
say ki karanlýðý göðsünde uyutulmuþ penceresi bulutlarý arþýnlayan gece masalý içim -ötesi ölüm bu aðrýnýn çünkü