Dinle çocuðum!
Karlý daðlarýn, sulak topraklarýn çocuðuyum ben
Kar yaðarken, doðmuþum.
Hastane görmemiþim, ebe görmemiþim.
Kara düþmüþ göbeðim.
Karlara belenmiþim, ilk karýn içinde aðlamýþým.
Sen, çok þanslýsýn.
Yaþadýðýn zamanýn, kýymetini bil çocuðum.
&&
Dinle çocuðum!
Teras, teras topraklarýn çocuðuyum ben.
Yeþildir memleketim.
Kendilerini soylu gören insanlar vardýr, benim memleketimde
Hor görürler aða bey sanýrlar, onlar kendilerini
Kula kul ederler, ezerler insaný.
Soya, sopa bakarlar, seninle benimle konuþurken.
Ýster doktor ister mühendis ol, seni bizim memlekette.
Önemsemezler insaný.
Sen þanslýsýn, onlar gibi olma çocuðum.
&&
Dinle çocuðum!
Kýymetini bil yaþadýðýn zamanýn.
Hor görme kimseyi, okusan büyük insan’ da olsan
Hor görme!
Kendini’ de ezdirme, baþkasýný’ da ezme büyük insan olursan.
Ýyi bir kulu ol, Yüce Allah’ýn
Sen bu sözümü Unutma çocuðum.
&&
Dinle çocuðum.
Davul dengi dengine çalar bizim memlekette
Sevmek suçtur
Aþk nedir bilmezler bizim oralarda
Vermezler sevdiðini insana
Zengin ya da soylu olmadýktan sonra
Sen yaþadýðýn yerin kýymetini bil çocuðum.
&&
Dinle çocuðum!
Biliyor’ musun, benim isyaným var insanlýða
Soysuz doðmadým.
Haram sütle, beslendim ben.
Ayný kendini soylu sayanlar gibi aðalar beyler çocuðu bibi büyüdüm ben.
Çocuk oldum.
Ayný okullarda, okudum onlarla.
Bu ayrýlýk nedendir, öðrenemedim memleketimde
Fakirlik’ mi suçum!
Neden ezilirim neden eksik görüldüm onlar tarafýndan
Suç benim mi kaderim durum ortadayken
Bilemedim.
Ýþte bu yüzden isyaným var kadere çocuðum.
&&
06 Þubat 19
Ahmet Yüksel Þanlý er