YÜREĞİM
Karlar yaðdý zamansýz þu dumanlý daðýma,
Filiz açmýþken baðým dar da kaldý yüreðim.
Teselli kar eylemez gönül gençlik çaðýma,
Gözyaþlarý boþanýr zar da kaldý yüreðim.
Hayal iþte böylesi papatyalar açardý,
Türlü türlü öter kuþ, güneþ ýþýk saçardý,
Yürümeye takat yok ama gönül uçardý,
Ýki daðýn arasý zor da kaldý yüreðim.
O asil gururunu bir türlü aþamadým,
Þöyle coþkun sel olup engine taþamadým,
Ýki kumru gibi de bir mevsim yaþamadým,
Þu sarp kayalar var ya orda kaldý yüreðim.
Son mevsimi ömrümün kuru dallar arasý,
Deli çocuk koþar da tenin tutar sarasý,
Büyük aþkýn ovasý, kabuk tutmuþ yarasý,
Sürer iken sefaný hor da kaldý yüreðim.
Ozan Baki göçecek, senaryo da bitecek,
O gönül pencerene doðan güneþ batacak,
Öksüz kuþlar kabrimin taþlarýnda ötecek,
Bedene sal’a olsun yar da kaldý yüreðim.
3219 Mümin ÜSTÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.