YIKILIYOR İNSAN

Elde deðil yýkýlýyor insan...
Sevip sevilmediðinde,
Deðer verilmediðinde,
Hep karþýsýna çýktýðý halde,
Bakýp görülmediðinde yýkýlýyor.
Baþý dumanlý dað olsa,
Dört yaný çiçekli bað olsa,
Cihana padiþah olsa yýkýlýyor...
Soruyorsun ya onca yýla raðmen,
Hasretin hala bitmedi mi,
Acýn daha geçmedi mi diye.
Kolay deðil...
Bir kere yýkýldý mý,
Kolay toparlanamýyor insan.
Parçalarý etrafa daðýldý mý,
Tekrar bir olamýyor insan.
Keþke senin gibi olabilseydim.
Keþke bir gönülden çýkýp,
Baþka gönüle girebilseydim.
Keþke önüme bakýp,
Maziyi unutabilseydim.
Lakin bunu da istemiyorum ki...
Sensiz hayatta mutlu olmak,
Ayaða kalkýp,
Baþka yöne adým atmak,
Ya da bir yabancýyý,
Ömrüme katmak istemiyorum.
Bu yüzden yýkýldýðým haldeyim.
Bu yüzden hala,
Kapýyý çekip gittiðin,
Beni terk ettiðin o yerdeyim.
O günden beri,
Beni bir kenara ittiðin,
Elveda dediðin,
Ve hiç sevmediðin evimizde,
Kaderimi beklemekteyim...

Celal BAHAR
Sosyal Medyada Paylaşın: